Half way! Death road, mines and salar de uyuni, Bolivia




Daar zijn we dan, een blog en twee landen verder. En inmiddels hebben we ook de grens van de helft van onze reis mogen passeren. Oh en ook ons budget..Schiphol, de galapagos, ecuador, sandboarden het lijkt inmiddels eeuwen geleden.. Maar wat wil je wanneer iedere dag nieuwe indrukken geeft en je om de twee dagen wakker wordt in een ander bed. Betonnen bedden, bedden die ingezakt zijn als hangmatten, te kleine bedden, krakende bedden of bedden met karton... Ditzelfde geldt voor douches, steenkoude douches, stortbak douches, bloedhete douches, douches met 1 straal of gewoon geen douche. En nu we toch bezig zijn.. wc's. Wc's zonder wc papier, een gat in de grond, wc's die niet door trekken, wc's die niet door kunnen trekken, wc's zonder deur of wc au naturel..het mooiste struikje wat er staat dus. Goed, we zijn dus op de helft! En ondanks dat ik de koude douches, het niet hebben van een wc of het slapen op een betonnen bed soms vervloek..kan ik niets anders zeggen dan dat het nu al een onvergetelijk mooie reis is! Want die bedden of douches verdwijnen als sneeuw voor de zon als je middenin een oneindige zoutvlakte staat of met een jeep door een soort grand canyon scheurt. En geloof me, als je een paar honderd meter onder de grond half klem tussen coca kauwende mijnwerkers staat in een eigenlijk veel te kleine ruimte, heb je al helemaal geen tijd meer om over die wc au naturel van een half uur geleden na te denken..


En ditzelfde geldt trouwens ook als je met je mountainbike en helmpje over de zogeheten "death road" in la paz rijdt. Want daar start ons volgende avontuur. Natuurlijk wilde ik diep van binnen liever niet, hallo..dit heet death road en als er iets is wat ik nog niet wil..maar goed, oke, er gaan iedere dag honderden toeristen van die berg af Sharon, hoe erg kan het zijn.. met als voorwaarde een betrouwbaar agency met goede fietsen. Die vonden we in downhill madness. Oke de naam doet anders vermoeden maar met drie gidsen en een chauffeur op een groep van 10 mogen we alles behalve klagen. We starten de tour bovenaan de death road, we hebben ontzettend mazzel met het weer want de zon straalt ons al toe. Wat een hele fijne bijkomstigheid is want hoe hoger, hoe kouder.. we springen gehuld in een downhill madness broek, vest, handschoenen en helm onze mountainbikes op. Schakelen? Niet nodig. Fietsen? Al helemaal niet. Het eerste stuk is rijden op asfalt, en hé,  dit valt eigenlijk wel mee, en als Kay platliggend op zijn fiets me probeerd in te halen lig ik nog geen twee seconden later ook plat op mijn fiets. Oke, tusen deze bergen met geweldige uitzichten op een mountainbike is gaaf! Maar aan alles komt een eind en zo ook het oefenstuk. "Goed, jullie hebben nu geoefend, nu start the real death road.." Slik, dag asfalt, hallo zandweg, hallo afgrond.. Help, daar gaan we dan, ik kan gewoon fietsen en ben niet zoals het Chileense meisje al drie keer van m'n fiets gevallen tijdens het afstappen. En inderdaad ik kan gewoon fietsen en alhoewel het af en toe wel opletten is ben ik aan het genieten. Wat een uitzicht, wat een weg.. Naarmate we steeds verder dalen, krijgen we steeds meer te horen wie uit welke bocht is gevlogen. Zo is er een franse bocht, chileense bocht, spaanse bocht etc. etc. Maar nog geen hollandse bocht. Ode aan fietsend Nederland! Het laatste stuk naar het hostel waar we kunnen douchen valt nog even zwaar, drie uur fietsen met knijpende handen in het stuur na 6 weken niets valt nog niet mee. Maar ook de laatste meters weten Kay en ik al zittend op onze fiets goed af te brengen, oke ik iets minder soepel dan kay, die zich vooral druk gemaakt heeft om het ietwat scheef aansturen van mijn bochten.. maar he, we did it!! We survived death road! 

Na deze wederom indrukwekkende tour is het de tijd van bijkomen.. een paar dagen blijven we in la paz en doen vooral niets. Er worden warme truien ingeslagen voor nog geen 8, 00 euro, we eten voor nog geen 1, 00 euro en boeken een bus voor de volgende dag. Na een dagje niets zijn we klaar om te vertrekken naar Sucre, uitgecheckt, tas ingepakt en de bus in.Of toch niet.. In verband met een feestdag gingen de bussen de vorige dag niet, dat was ons duidelijk,. Dat Bolivianen een dag na een feestdag ook niet werken was nieuw? Geen bus dus.. terug naar het hostel en wachten totdat de Bolivianen weer zo ver zijn.. een dag later kunnen we dan toch op weg, de nachtbus naar Sucre .Net als alle andere keren stonden we braaf op ons perronnetje te wachten tot onze bus zou vertrekken. Precies als altijd, het enige verschil was dat wij zonder dekentje stonden en weliswaar alle anderen met... Je raadt het al, alle kleren die we ook maar in onze dagtas hadden zijn aangegaan en na een hele lange nacht was het mooie weer in Sucre een echte verademing!
Sucre, ook wel de witte stad genoemd, vonden wij heerlijk. Niet omdat het nou zo indrukwekkend of mooi was. We hadden gewoon een heerlijk hostel, heel veel zon en heel veel lekker eten op de markt en dit alles spotgoedkoop. De dame van het kraampje met de fruitsalade (oke, met slagroom) begon al te zwaaien als we binnen kwamen, zegt genoeg denk ik..

Na een paar fijne dagen waren we weer klaar voor nieuwe tours! Op naar Potosi, de plek om met oud mijnwerkers honderden meters onder de grond te kruipen.. Weer was ik bloednerveus, wat als ik niet goed kan ademen of spontaan claustrofobisch wordt? En dit alles terwijl Kay een en al enthousiasme was en de ene na de andere grap maakte met de gids. De tour startte met het verkrijgen van de juiste kleding, extra broek, shirt, helm en lamp op het hoofd en als laatst een doek om je mond mee af te schermen tegen al het stof. Daarna was het tijd om cadeautjes voor de mijners te kopen. Wat inhoudt frisdrank, pure alcohol en dynamiet... voordat we vertrekken moeten we nog een ritueel afleggen, we proosten en vragen bescherming aan pacha mama, de god van de aarde. Onze gids staat met een fles pure alcohol in zijn handen, je weet wel, dat spul waar wij dingen mee ontsmetten.. pakt de dop, schenkt deze vol, druppelt wat op de grond (voor pacha mama) en slaat de pure alcohol in een keer achterover. Vervolgens kijkt de beste man mij aan, ik kijk terug alsof hij niet goed wijs is en kijk nog eens goed of het serieus is wat ik denk dat hij bedoelt. Inderdaad, ik ben aan de beurt.. ik zie zelfs een twijfel in Kay zijn ogen, maar het is toch echt de bedoeling dat ik deze dop pure alcohol achterover sla.. goed , alles voor pacha mama dus en zo slaan we beide de dop achterover en vragen pacha mama om bescherming. Oh wee als dit niet werkt..

Met onze coca bladeren, pure alcohol  en dynamiet stappen we weer in onze bus om 20 minuten later uit te stappen bij de ingang van de mijnen. De gids verteld net iets te vaak dat de mijnen totaal en helemaal veilig zijn. Echter is er een paar dagen geleden wel een mijnwerker overleden, maar dit kwam waarschijnlijk omdat hij dronken was.. Oke, laten we maar snel gaan voordat ik me bedenk. We stappen de mijnen in, eerst een eerste gids die vooruit loopt, daarna de engelssprekende gids dan wij en achter ons de laatste gids voor het geval dat we toch claustrofobisch blijken te zijn. Na nog geen 10 meter weet ik m'n hoofd al te stoten. Oh ja.. ik heb een helm op en daar bovenop zit nog een lamp. Maar terwijl ik me nog redelijk staande kan houden loopt Kay al dubbelgevouwen achter mij. Tja de mijnwerkers houden geen rekening met de onbenullig grote Hollanders.. Het ademen gaat tot nu toe prima, duimen dat dit zo blijft.. Dan horen we ineens geluid dat steeds harder en harder klinkt. De gids geeft aan dat we snel aan de kant moeten. Met aan de kant wordt het minieme stukje bedoeld dat naast de rails ligt waar we steeds overheen lopen. Er blijkt een karretje aan te komen, en karretjes kunnen niet remmen.. zelfs niet wanneer er een stel toeristen staan te kijken. Achter het karretje lopen of eigenlijk rennen twee mijnwerkers, meer dan eens wordt duidelijk dat hier nog gewoon heel hard gewerkt wordt. De gangetjes worden kleiner en we komen uit bij een versierd beeld genaamd Tio. Tio is een soort god of eigenlijk duivel van het onder grondse, daar waar pacha mama en God niet bij kunnen is Tio. Boven de grond hebben we pacha mama al gevraagd om bescherming, onder de grond moeten we Tio coca bladeren offeren en geven hem een sigaret. Doe je dit alles niet dan kan het zijn dat de berg jouw kiest om tot zich te nemen. Van mij mag de beste Tio dus nog wel een sigaretje of twee.. Cocabladeren worden hier trouwens door vrijwel iedere local gekauwd. Volgens de locals is het goed voor je concentratie, heb je geen honger meer en kun je twee keer zolang werken als een niet coca kauwer. In Bolivia is het heel gewoon, in Nederland is het echter verboden, wij noemen dit namelijk drugs. Maar naarmate we verder en verder kruipen door de mijnen en onze ademhaling zwaarder en zwaarder wordt, begrijp ik ineens heel goed onze cadeaus. Veel mijnwerkers zitten zwaar onder de drugs en alcohol, maar geloof me.. een nuchter mens trekt dit niet..en al helemaal niet als je bedenkt dat deze mensen rond de 5 euro per dag verdienen, hun hele leven hier niet meer wegkomen en op hun 40ste er dood bij neervallen.. een trip die je nog maar weer eens doet beseffen hoe goed ons fijne leven in Nederland wel niet is..

Na 1, 5 uur beneden te zijn geweest begint menigeen te kuchen en beginnen de twee andere dames in onze groep ietwat in paniek te raken. Oke, tijd voor frisse lucht. We krijgen de keus, of met de ene gids dezelfde weg terug afleggen of met de andere gids via de deathroad. Voordat ik goed en wel gevraagd heb wat die deathroad dan precies inhoud heeft Kay zijn hand al in de lucht. "Ach Sha, hoe gevaarlijk kan het zijn.. " Nou, ja ze noemen het deathroad. "Ah joh dat zal wel weer mee vallen.." Overigens is de keus om deathroad te doen alleen voor mannen weggelegd. Je snapt dat ik het natuurlijk heel vervelend vond dat ik niet eens mee mocht.. Maar goed, daar gingen we dan, ik via de zogenaamde normale weg, Kay via de death road met gids en een andere enthousiasteling. Ik hoop maar dat alles goed gaat.. Ongeveer een kwartier later ontmoeten we elkaar weer in een smalle gang. Kay, nat van het zweet, start met praten en houdt daar de rest van de dag niet meer mee op. De mensen die Kay ook maar een beetje  kennen weten wat dat betekend.. het was gaaf, fantastisch, onvergetlijk, niet te geloven, bizar, bloedheet, gevaarlijk en "Sha.. ik ben serieus voor de eerste keer echt bang geweest. " De deathroad bleek een echte te zijn. Veel te stijl, veel te glad en veel te hoog.. loslaten was geen optie, deed je dat wel dan deed je de naam van de weg letterlijk ere aan. Een ervaring om nooit te vergeten en eentje die in Nederland nooit maar dan ook nooit gedaan had mogen worden..

Zo, en als je dacht dat je bijna klaar was met lezen, dan kan ik je gauw uit deze illusie helpen. We hebben namelijk nog 4 dagen Uyuni op het programma staan! Na Potosi zijn we verder gereisd naar Tupiza, een klein stadje omringd door rode bergen en met maar twee bankautomaten.. die het beiden vertikte om ons geld te geven. Gelukkig waren we niet de eerste en vond tupiza tours, waar we in 4 dagen mee in een jeep naar uyuni zouden rijden het prima dat we daar zouden betalen. De backpack op het dak en in afwachting op onze twee reisgenootjes vouwden we ons alvast op in de jeep. We hadden geluk, twee gezellige Belgen van een jaar of 30 kwamen ons vergezellen. En dat het echte Belgen waren kwam later nog eens pijnlijk boven water..( sorry Bart en Sarah) Omdat het inmiddels al een enorm verhaal aan het worden is probeer ik het kort te houden. De vier dagen richting de salar waren fantastisch, en soms zijn dingen gewoonweg niet in woorden uit te leggen, maar geven beelden alles beter weer, wat me een heel goed exscuus lijkt voor de vele foto's en het ietwat lang uitgevallen filmpje, maar echt het is de moeite waard om het tot de laatste seconden te bekijken. Om de twee uur veranderde het landschap, startend in een soort van grand canyon a la Amerika, verder door de rode rotsen richting woestijn. Hitte overdag, slapen met thermokleding en de sterren (plus een vallende!) nog nooit zo helder hebben gezien. Van een rood meer, naar een groen meer en vervolgens een felblauw meer met ontelbare flamingos. We zagen vulkanen, waarvan één inclusief rook, liepen langs geizers en zaten uren en uren in de jeep. Een oppervlakte zo groot als Nederland crossden we door, maar hoe opgevouwen we ook zaten, het maakte allemaal niets uit. Vier dagen geen douche, alleen wc's au naturel en slapen in een hotel van zout, geen bereik, geen wifi het deed er allemaal niet toe. En wanneer we er de laatste dag om 4 uur uit moeten en ik al voor de wekker wakker ben dan weet je waarschijnlijk genoeg.. Ook opstaan is ineens niet zo erg als je een uur later de zon ziet opkomen in een oneindig witte weidse vlakte van zout..Bolivia, je was fantastisch!
 
Death road
Did it, we survived deaht road!




Fruit c.q. slagroom salade in Sucre
Gewoon even helemaal niets.. Heerlijk!

De mijnen
Een niet zo´n blije Sharon
Een blije Kay
Daar gaat ie dan, de foto´s van de Salar de Uyuni, v.l.n.r. Sarah, Bart, David de gids, Liboria de kok en wij!


















                                   En natuurlijk mag het filmpje ook deze keer niet ontbreken.. Enjoy!


Een ps'je speciaal bij het filmpje. De gids vertelde ons aan het eind een soort van duik te moeten maken. Sarah nam dit alles iets te letterlijk wat resulteerde in een geschaafde pijnlijke arm en vooral heel veel gelach.. cliché, cliché..(volgens de Belgen zit namelijk in elk cliché een kern van waarheid ;) )

11 reacties:

  1. Tjongejonge wat een mooie foto''s en weer een leuk verslag. Ben echt wel heel erg blij dat ik niet alles zie. Brrr. die death road, gelukkig staat er af en toe een vangrail (ppfff). Genoten van het fimpje en de wijsheid die ik weer heb opgeslagen van jullie belevenissen over de grens. (ver over de grens) Het is allemaal prachtig !!! We genieten echt met jullie mee. Goede reis verder hopelijk zonder lekke banden.. LIEFS dikke kus Pap Mam Nadja

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig verhaal met super foto's en weer een geweldig filmpje!!! Genoten :)
    Heel veel succes plezier en geluk, we appen ;)
    xxx Tim

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wauw wat een leuke foto's hebben jullie gemaakt!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lachen......wat fantastisch geschreven. Met een grote glimlach lees ik jullie verhaal. En de foto's spreken voor zich. Mooi. De filmpjes worden al maar leuker. Grappig! Dank jullie daarvoor. Blijf genieten.......het gaat snel. Liefs "muty"

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Waaaah wat een geniaal verhaal weer!! :D Supersupersupertof mensen! Klinkt als een bijzonder land en als weer heel veel dingen om nooit weer te vergeten! Tijd gaat snel, heel snel. Toch hebben we wel weer zin in eind december om weer te borrelen met jullie! :) Geniet ervan en doe voorzichtig met al die 'death'-achtige dingen daar! Liefs uit Ommen van de fam. Weitkamp

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik dacht gister nog aan jullie en hoopte op een mailtje met daarin weer van die super spannende verhalen...en zie hier!!! Heerlijke verslagen, jullie kunnen zo een programma maken, echt!!! Wat een verschillen tussen al die landen zeg, prachtig om te zien,cultuur snuiven en zo een heel andere kijk op ons 'luxe' leventje krijgen...kan dat gevoel nog altijd wel terug halen...wat zien jullie er ook gelukkig en relaxed uit!! Tot het volgende avontuur! dikke X uit Veendam

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hai Kay en Sharon,

    Wat een mooie verhalen, foto en fimlpjes! Leuk te zien dat jullie zo genieten van de reis en de ervaringen! Veel plezier en jullie krijgen de groeten van de collega's van TenneT.

    Groeten van Astrid

    BeantwoordenVerwijderen
  8. hoi kay en juf sharon

    echt leuk filmpje en wat is het mooi daar bij ons op school is alles goed

    groetjes lise koggel uit groep 8

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hoi Kay en Sharon,

    Wat een prachtige verhalen en schitterende foto's! Super dat jullie zo genieten en zoveel meemaken. Hier gaat alles prima. Tot in 2014!

    Groetjes,

    Caroline Brandes

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Dag Sharon en Kay,

    Ik kwam toevallig het linkje tegen dat Kay gemaild had en ben er maar eens voor gaan zitten. Wat een leuk verslag en wat een geweldige foto's. Dat jullie aan het genieten zijn is wel duidelijk. Best een beetje jaloers (ik heb vandaag nog 300 mailtjes weg te werken ;-)). Geniet er nog van en tot ziens! Marcel Meijer

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Gaaf Gaaf Gaaf!! Wat een verschillende landschappen en wat een afstanden allemaa! En ik hoorde van de a.s. expeditie richting Zuid-Pool. Zwaaaaar jaloers! Kan nu al niet wachten op die foto's. Blijf genieten Kay en Sharon.
    Michiel

    BeantwoordenVerwijderen