Antarctica part 1!

Hoi allemaal,

Onze trip, waar we eerst alleen in onze stoutste dromen over mochten dromen, zit er op! Vanochtend zijn we terug aangekomen in Ushuaia. Woorden schieten te kort, foto´s en filmpjes doen de werkelijkheid onvoldoende eer aan, wat een beleving. Vlak voordat we van de boot stapten kregen we de volgende overdenking mee welke wij jullie niet willen onthouden:

"Life is not measured by the number of breaths you take, but by every moment that takes your breath away!" 

Deze trip heeft ons enorm veel van dat soort momenten opgeleverd!

Bij deze deel 1 van het verslag, deel 2 volgt later vanuit Rio, waar wij vanavond naar toe zullen vliegen! 

Antarctica  diary,

Dinsdag 3 december

Om half 4 worden we verwacht bij het meetingpoint. Om 3 uur staan we echter al klaar, ready to go!.. En als je normaal gesproken overal precies op tijd aankomt, dan weet je inmiddels genoeg nu. Na 5 dagen hangen in Ushuaia, met welgeteld één keer iets gedaan te hebben, het bewandelen van een gletser, was het geduld een uur voor tijd ineens helemaal op. Het maakte plaats voor zenuwen, van die zenuwen die je vroeger ´s morgens op de dag van je verjaardag had. Wanneer je klaarwakker in bed ligt maar nog moet wachten totdat de rest van het gezin zingend je kamer binnenkomt. Zelfs Kay werd ietwat nerveus, wat zegt dat we toch wel echt iets heel bijzonders gaan doen, want nerveus is hij vrijwel nooit..

We staan klaar bij het meetingpoint, waar nog eerder dan ons de rest van de last minute boekers staan te wachten. We waren dus niet de enige.. 'it felt like such a long day..' Jup, we agree. But now we are going to Antarcticaaa! Voorstellen aan elkaar hoeft inmiddels niet meer, freestyle adventures, het reisbureau waar we onze reis hebben geboekt, geeft namelijk wanneer zij meer dan 6 last minutes boekers hebben een echte argentijnse bbq! En deze keer waren er 17.. De grootste boeking voor sarah en gabriel, het koppel dat dit bedrijfje drie jaar geleden gestart heeft, je begrijpt.. De sfeer was goed! En zo kwam het dat we met wijn, bier en grote lappen vlees bij 2 graden buiten stonden te bbqen. Proostend op 'an amazing trip to Antarctica!'

En eindelijk gaat het dan echt van start. Vanaf het meetingpoint van quark expeditions, de organisatie waar we mee afschepen naar Antarctica, stappen we in de bus. We rijden nog geen kilometer en stappen uit direct voor de ingang van de boot., eh cruise.. We pakken onze backpacks uit het ruim en worden verwelkomt door de crew op dit schip.. In een veel te luxe hal, met veel te mooie spullen en een veel te grote receptie.. We checken in bij de hotelmanager. Hotelmanager? Ja, zo groot is het dus..We liggen helaas gescheiden, Kay bij de mannen, Sharon bij de vrouwen.. Na wat geschuifel, gesmeek en gevraag zijn er andere backpackers zo lief om te wisselen en zo komt het dat ik nu het voorrecht heb om met twee mannen op de kamer te slapen.. Waarvan Kay er natuurlijk een is. Tijd voor 'some refreshing' in de club lounge op deck 4, een deck boven ons. We stappen binnen en verwachten koffie, thee en een koekje..Dit krijgen we ook, alleen is er ook nog de keuze uit een cocktail, wijntje, sandwich, nog een sandwich chocoladekoekjes, zalm, fruit etc etc.. O, ja we bevinden ons op een cruise waar sommige mensen 15.000 dollar (!?) voor betaald hebben. Dan spreekt er een stem door de intercom, het is het tijd voor onze eerste briefing. Terug naar deck 3, naar de oceanus lounge. Hier worden we wederom welkom geheten en stellen alle belangrijkste crew members zich voor. En hoewel dit tafereel nog geen 10 minuten aan de gang is, zie ik de eerste twee passagiers voor mij ineens vrijwel niet meer bewegen.. Af en toe valt er een hoofd ineens een paar cm naar beneden.. Inderdaad, de eerste passagiers zijn al in diepe slaap. Meer dan eens wordt duidelijk dat wij de gemiddelde leeftijd op de boot heel hard naar beneden halen. De passagiers bestaan denk ik voor 85% uit 65+ers, opgevuld met 15% backpackers. En ach, als je dan toch op je 80e nog besluit naar Antarctica te gaan, mag je inderdaad best om 5 uur ´s middags tijdens de voorstelronde even je ogen dicht doen. Wat deze beste mensen echter ook gemist hebben is de uitleg over het weer. Maar misschien had ik op dat moment ook beter mijn ogen dicht kunnen doen. Want op de plaatjes die geshowd worden staan heel, heel veel rode vlekken en is er heel, heel erg weinig groen. En hoewel ik geen verstand heb van wind en stromingen weet ik wel, rood is nooit goed. En dit klopt, er wordt verteld dat vanavond bij het diner een hele goede tijd is om je eerste pilletje te nemen.We verwachten storm..waarschijnlijk vanaf 12 uur vannacht en dan leggen we morgen ochtend aan bij een soort baai om te schuilen..want met dit weer wil je niet door de beruchte ´drake passage´ varen. Dan wordt  de vraag die ik eigenlijk al in m´n hoofd had gesteld "kan ik nog terug?", waarop het antwoord is, nee.. Goed, we hopen maar op het beste! Na de briefing staat 'dinner' op het programma, op deck 2 in 'the dining room'. Wederom kijken we onze ogen uit en als het bestek bestaat uit meer dan 3 lepels, lijkt alles ineens te mooi om waar te zijn. Inmiddels zijn we uitgevaren, maar het voelt alsof in een luxueus restaurant aan het dineren zijn.. Niets van dit alles lijkt meer op een boot. We krijgen soep, dan een salade, dan het hoofdgerecht en last but not least een overheerlijk toetje met veel te veel chocola. Na het beste diner in 2, 5 maand worden we verwacht op deck 3, waar we onze parka's krijgen (jawel, in ozc kleuren!) en laarzen uitzoeken. Vervolgens nog een kop thee en oke.. Een chocoladekoekje dan.. En dan druipen we af naar bed..vol van alle indrukken op deze overweldigende eerste dag..

Woensdag 4 december,

En zoals beloofd liggen we inderdaad in de baai, waar we nu, na een dag wachten nog steeds liggen.. Achter de baai bevind zich blijkbaar een grote storm,  waar we niet doorheen kunnen (en willen). Het enige voordeel hiervan is dat de nacht vrij rustig was. Maaja, wat wil je als de boot klaarblijkelijk vanaf een uur of twee zijn anker al heeft uitgegooid. Dus vast in een boot op zee, wat doe je dan.. Het programma van vandaag bestond uit een veel te groot ontbijt, een lezing over vogels, een rondje lopen op de boot, bijna wegwaaien, weer naar binnen.. Een kopje thee, een lezing over gletsjers, een enorm lunchbuffet, naar onze 'cabin' lezen, slapen..afternoon tea en snacks en vervolgens nog een lezing over walvissen. We krijgen heel veel informatie van stuk voor stuk ontzettend gepassioneerde mensen en doordat je alles wat je hoort ook daadwerkelijk gaat zien wordt luisteren naar al deze info ineens een stuk makkelijker. Hierna trekken we onze dikke gele parka aan en lopen we nog een rondje op de boot..Het is echt slecht weer en even zijn we bang dat we hier nog een dag vast zullen zitten (het geduld van Kay is inmiddels tot onder het nulpunt gedaald). Gelukkig krijgen we niet veel later tijdens de recap (de terugkijk op de dag) en de briefing het verlossende woord. We gaan verder! Vannacht om 12 uur zullen we open water in gaan. Een passagier vraagt wat we kunnen verwachten omdat men nog steeds zegt dat het een heftige vaart zal worden. Het antwoord "well for you, it may feel like the ship is going to break down in two" Hm, niet grappig.. Daarna worden we er van verzekerd dat dit niet zal gebeuren.. Maar we moeten er wel voor zorgen dat alles op slot is en dat spullen niet kunnen gaan rollen.. De boodschap is duidelijk, we maken ons op 'for a hell of a ride'..

Donderdag 5 december

Het is 3.00 ´s nachts. Klaarwakker ben ik, ik moet mezelf eraan herinneren waarom ik in vredesnaam weer op een boot gestapt ben.. O, ja ik wil heel maar dan ook heel graag naar Antarctica, maar pff.. ik wil heel maar dan ook heel graag slapen. De hoge golven en het gekraak alsof inderdaad de boot zo door midden kan breken gooien echter roet in het eten. En nog frustrerender en vooral verbazinwekkender is dat je naast je vanaf een uur of een al wat gesnurk hoort. Hoe kun je in hemelsnaam in slaap vallen met zoveel lawaai en zoveel beweging.. Gelukkig gaat het schip voornamelijk op en neer en niet heen en weer waardoor je in ieder geval in bed kunt blijven liggen. Nja, het idee dat je de volgende dag niks anders hoeft dan eten, lezen, luisteren en kijken maakt het een stuk minder erg dat je niet kunt slapen.. Want alhoewel we onderweg zijn, zullen we de volgende dag niet veel meer zien als vogels en zee. Maar we zijn in ieder geval onderweg! De dag start wederom met een grote hoeveelheid ontbijt maar met zo'n kwart van de mensen..Blijkbaar was ik niet de enige met een slechte nacht. Bij het ontbijt komen zonder kopjes, stoelen of tafels om te gooien blijkt overigens al een uitdaging op zich. Laat staan als je 65+ bent. En zo nu en dan vallen er dan ook wat kopjes, bestek of 65+ers om. Na het ontbijt hebben we een lezing. Vraag me alleen niet meer waar die over ging.. Ja over een van de eerste mannen op Antarctica, mete en mislukte missie.. en dat het saai was..heel saai.. Na een uur luisteren zijn we niks wijzer en gaan we terug naar onze cabin. Dan spreekt er ineens een stem door de speaker "dolfijnen om 3 uur op stuurboord" eh shit ja stuurboord dat was uh rechts, he aan die kant zitten wij. We snellen naar ons raam en zien inderdaad een groep dolfijnen langspringen die genieten van de hoge golven en het schip. Heel gaaf! Maar tegelijkertijd blijft alles zo onrealustisch.. Als we lopen over het grote schip in de avond, of dineren met mensen die letterlijk de hele wereld al gezien hebben, we aan de bar zitten waar wijntjes 5 euro kosten of onze gele parkas aantrekken met quark expeditions en ons nog maar eens proberen te beseffen dat we echt, maar dan ook echt onder weg zijn naar Antarctica. Na het hoogtepuntje van de dolfijnen gaat Kay naar de volgende lezing en probeer ik wat slaap in te halen. Ik blijk na afloop wel wat gemist te hebben. De beste man blijkt namelijk als trainer met free willy gewerkt te hebben in de poging om de orca echt vrij te laten..! Iets waar we hem deze trip nog zeker naar gaan vragen. Vervolgens is het tijd voor lunch, lopen we een paar rondjes buiten over deck 4 en drinken we wat aan de bar. Nog even lezen en slapen en dan worden we uitgenodigd in de oceans lounge om de film ´chazing ice´ te bekijken. Een ontzettend indrukwekkende documentaire over een fotograaf die probeert de klimaatverandering op beeld vast te leggen., zeker een aanrader om eens te kijken! Echter weet ik niet of we op dit moment erg objectief zijn omdat we alles wat met ijs, sneeuw en Antarctica te maken heeft ineens heel interrassent vinden. Hierna is het tijd voor recap en briefing. Waar we te horen krijgen dat we vannacht door golven van 12 (!!) meter hoogte zijn gevaren.En dat de kapitein graag rechtsomkeerd had willen maken, als dit had gekund maar wat blijkbaar geen oplossing was omdat de golven niet van een, maar van alle kanten kwamen.. Oops. We krijgen te horen dat we nog twee hele dagen zullen moeten varen tot onze eerste bestemming, helaas zit er dus niets anders op dan braaf blijven wachten., Hierna dineren we, doordat de tafels ingedeeld zijn voor 4, 6 of 8 personen, wederom met bijzondere mensen, met nog bijzondere verhalen en die stuk voor stuk heel nieuwsgierig zijn naar wat twee mensen van 25 doen op een cruise naar Antarctica..

Vrijdag 6 december

Ik sta in de rij voor een kop thee, Kay ligt op de kop op de grond te zoeken naar spelletjes. Ineens klinkt er door de speaker "orka's spotted at 9 o clock. Mijn uitgang is een meter naast me en ik duik eruit aan de rechterkant van de boot. Kay springt naar buiten aan de linkerkant van de boot.. Gehuld in alleen een t shirt. En zodra we buiten stappen duiken er inderdaad om en om orka's op zo´n paar honderd meter boven water. Supergaaf! Iedereen joelt als ze weer boven komen, camera's klikken zo snel als ze kunnen. En gehuld in alleen een t shirt, 2 graden en sneeuw overal, kijken we onze ogen uit.. Super mooi maar natuurlijk niet zo'n goed idee. Kay haalt dus toch maar zo snel als hij kan onze kanarie gele parka's en we verplaatsen ons naar de voorkant van de boot waar de rest van de passagiers zich hebben verzameld. Wat ons opvalt is dat zelfs bijna de gehele crew buiten staat, en het enthousiasme waarmee ze staan te kijken en vertellen werkt aanstekelijk. De orka's zwemmen helaas in andere richting. Dat was het dan.. Maar dan ineens voelen we het schip bijsturen, en uiteindelijk draaien we zelfs helemaal richting de orka's! Wauw, de crew doet er wel echt alles aan om ons een plezier te doen zeg! 10 minuten later valt echter het kwartje, de orka's waar we naar kijken zijn geen gewone orka's, de crew roept enthousiast dat het een type D is! Waar we natuurlijk geen steek wijzer van worden. Totdat er gezegd wordt "they've been seen less than a dozen!" Wat? Een dozijn? Dat is toch 12? Nee, vast verkeerd verstaan.. Maar niets blijkt minder waar, na een check, check dubbel check krijgen we te horen dat wij de gelukkigen zijn die deze orka type D als 10e keer ever vanaf een boot heeft mogen zien! Nog maar 9 keer eerder (ooit!)  hebben mensen deze soort gespot in open zee, en wij mogen nu de 10e zijn. We waren gewoon al enthousiast, ik bedoel, een orka is een orka! Maar blijkbaar hebben we getuigen mogen zijn van wel iets heel bijzonders!

(hoe de rest van de dag eruit zag? Just another day at the boat, eten, drinken, lezen, lezingen bijwonen, slapen etc. etc..)

Zaterdag 7 december

Wederom starten we met een veel te groot ontbijt gevolgd door een lezing over vogels, hierna maken we ons zoveelste rondje op het schip in onze kanariegele parkas. We besluiten even op de bridge te kijken, daar waar de kapitein zijn schip de goede kant op stuurt.. Eenmaal daar zijn we onder de indruk van alle knoppen, sattelietsystemen, beelden van de stromingen etc. We praten even met de 2e kapitein en zien een stuurman zijn verrekijker pakken en heel rustig zeggen dat hij een walvis ziet. Waar wij op onze beurt natuurlijk verre van rustig op reageren.. Waar?! Waar!? Al snel spotten ook wij de walvis, en hij blijkt niet alleen te zijn op zo'n 50 meter afstand zien we 3 walvissen zwemmen! Een paar minuten later wordt het ook door speaker omgeroepen. Echter zijn op dat moment de walvissen al bijna niet meer te zien. De dag is dus gestart met een potje geluk in de bridge voor ons! De rest van de dag varen we nog langs een rotsformatie, het eerste land dat we zien in 3 dagen! Maar een rots blijft nog steeds een rots wat niet beweegt of zwemt en dus kan het onze aandacht niet lang vasthouden. We hangen binnen nog wat rond en spotten zelfs vanuit onze cabin nog een paar walvissen! Verder eten, lezen en luisteren we de rest van de dag.. ´s Avonds tijdens de nieuwe briefing krijgen we te horen dat we morgen aankomen in South Georgia!! Jihoe een eiland met blijkbaar duizenden pinguins! We zullen morgen twee keer van boord gaan, een keer aan land en de andere zal vanuit de zodiak zijn. Voor nu rest ons alleen nog even de derde aflevering van bbc the frozen planet af te kijken vanuit ons heerlijke (het beste in maanden!) bed. En dan zal morgen de wekker om 7.00 uur gaan en zal de trip daadwerkelijk beginnen! We kunnen niet wachten!!

Zondag 8 december

Vaak zeggen we dat alles waar 'te' voor staat, niet veel goeds betekend.. Totdat je voet op South Georgia zet,(waar we voor deze trip nog nooit van hadden gehoord )  hier zijn namelijk te veel pinguins om met eigen ogen vast te leggen, te veel king pinguins liepen voor, achter, naast ons  en verder dan we konden kijken.. Duizenden pinguins, onvoorstelbaar en ontzettend geinig, een overgetelijk gave ervaring! Wachelend van links, naar rechts of olat op hun buik omdat het te warm is.. (warm?) En zien de mannetjes een vrouwtje die ze interessant vinden, dan wachelen ze synchroon. Is er dan nog een mannetje die het vrouwtje wel ziet zitten dan wordt er letterlijk wat afgemept. Daarnaast waren er ontelbaar veel "pups" de jonkies dus. Veel en veel te dik en ontzettend nieuwsgierig! De vlaggetjes die uitgezet zijn om aan te geven waar wij mogen wandelen belanden regelmatig  in de bek van een pinguins. We hebben vier uu de tijd, en dus zoeken we een rustig plekje om deze waanzinnige beestjes en hun komische gewoontes te aanschouwen. Daar zitten we dan ergens ver, ver zuid tussen duizenden pinguins en honderden zeeleeuwen, het is en blijft niet te bevatten. Na een poosje zo te hebben gezeten maken we een klim naar boven.. Het uitzicht? Je raad het al, meer en meer pinguins, ongelovelijk. Na 4 uur aan land (ik heb trouwens tijdens het lopen  nog steeds het gevoel dat ik vaar) worden we weer opgehaald met de zodiacs. Wat helemaal niet erg is, want inmiddels is het kouud. Het weer kan hier iedere minuut omslaan en zo hebben we al verschillende windvlagen met sneeuw te pakken gehad. Tijd om terug te gaan dus. We hebben lunch en na onze lunch is het tijd voor wat je noemt een zodiac cruise. We pakken ons weer goed in, nu geen twee maar drie tot vier lagen kleding en wachten tot onze groep genaamd 'de chinstraps' wordt omgeroepen om te boarden. We hebben inmiddels al twee filmpjes gezien en alles is ons zo'n 5 keer uitgelegd. Oh ja, de doelgroep van deze cruise is ietwat ouder.. We stapoen in de zodiac en cruisen langs de kust die bestaat uit bergen met daarop seals en vele vogels. Kay weet met zijn scherpe ogen te zien dat een paar roofvogels een placenta van een netgeboren seal weten te veroveren om deze vervolgens op te eten..(Ieh!) Verder hopen we stiekem op een walvis die naast ons uit het water komt springen, maar helaas, na 1, 5 uur cruisen is dan toch tijd om terug te varen naar het schip. 1, 5 uur in een klein bootje klinkt lang, maar geloof me, de tijd vliegt voorbij als je wordt voorzien van zo ontzettend veel nieuwe indrukken. We varen terug en kunnen vrijwel direct door naar het zoveelste viergangen diner. Na het diner is het tijd voor een quiz! Spelletjesman als Kay is kan hij dit niet laten schieten en al snel vormen we een team met een mexicaans/frans koppel. We blijken intelligenter en scherper dan gedacht (met wat hulp van de slimme fransman) en eindigen uiteindelijk om de 3e plek, wat best goed is met de 4 dagen voorbereidingstijd tegenover 15 maanden van de gemiddelde passagier hier. Een leuke afsluiting van een overweldigende eerste dag!

Maandag 9 december

De ochtend start vroeg, en na weken van uitslapen en in bed liggen tot minimaal 9 uur, voelt om 6 uur opstaan ineens we heel erg vroeg. (en dan te bedenken dat dit straks weer een normaal ritme moet worden en dat in bed liggen tot 9 uur alleen voor de weekenden bestemd is) We gaan een landing maken bij een oud walvis jacht basis. Waar ook vlakbij de hier beroemde ¨Shackleton¨ begraven ligt (het hele verhaal zal ik jullie onthouden) we staan op de begraafplaats en proosten met pure wodka om 9 uur ´s morgens op deze beste man. Daarna hebben we verschillende opties, we besluiten met onze historicus (die hier tijdens de oorlog gezeten heeft) een hike de berg op te maken. We kijken zo uit over het gehele whale station en de mooie bergen en gletsers erachter. Ondertussen kan Kay het niet laten om met sneeuwballen te smijten, wat natuurlijk uitmondt in mannen die als kleine kinderen elkaar proberen te bombaderen. Tja zelfs als je 25 (en ouder) bent blijft sneeuw leuk. Hierna lopen we langs de zoveelste fur seals, die verre van vriendelijk zijn. Ik weet het, op de foto lijken ze schattig. Maar geloof me, als je ze hoort, ruikt of ze ineens op je afstormen zijn ze dat niet. Ik lijk als lijm aan Kay vastgeplakt te zitten, maar no way dat ik in m´n eentje langs deze beesten loop. We komen aan bij het museum en daar zien we duidelijk hoe erg de walvisjacht is geweest en lezen we het verhaal van shackleten nog eens door. Hierna starten we de wandeling terug naar het schip en nuttigen onze lunch buiten op het terras op dek 5. Na zo'n twee uur varen is het alweer tijd voor onze 2e landing.  Wederom meerdere keuzes en we kiezen voor een hike naar een waterval en vervolgens een nieuwe kolonie pinguins, dit keer de gentoo pinguins. De hike en waterval stellen niet zoveel voor, maar dit wordt vrijwel direct goedgemaakt door de nieuwe kolonie pinguins. Als je dacht dat king pinguins komisch waren, bij het kijken naar de gentoo pinguins hebben we echter nog harder gelachen. Deze pinguins hebben er namelijk de gewoonte van gemaakt om van elkaar te stelen. Terwijl de vrouwtjes braaf op hun opgemaakte nestjes liggen, huppelen de mannetjes heen en weer voor voedsel of jatten en paar takjes bij het nestje van de buurvrouw. Vervolgens jat de buurman weer net zo hard bij zijn buurvrouw en zo wordt het geheel een komisch tafereel om naar te kijken. Nooit gedacht dat ik het kijken naar vogels leuk zou gaan vinden. Inmiddels is het tijd om terug te gaan en schuiven we direct aan voor een early diner, wat betekend 6 uur ipv de gebruikelijke 7 uur. Na het diner staat namelijk onze laatste activiteit van de dag gepland, een zodiac cruise. Deze brengt ons naar een zeldzamere pinguin namelijk de macaroni pinguin, je weet wel, diegene die vast zit in het plastic in happy feet met zijn gele grote wenkbrouwen. De stroming wordt echter alsmaar sterker en het begint snel donker te worden. Anderhalf uur en drie pogingen om aan boord te stappen vanaf de zodica later, lukt het eindelijk om weer voet te zetten op ons inmiddels vertrouwde drijvende huis, moe, koud en vol van alle indrukken is het hoog tijd om ons bed weer op te zoeken..

Dinsdag 10 december

10 december? Is het echt al 10 december, de dagen vliegen voorbij en in ons hoofd hangen we nog steeds ergens in eind september. Goed, 10 december dus, we starten met een vroeg ontbijt en duiken vervolgens snel in een zodiac , klaar voor onze eerste landing van vandaag! Om 7.45 zetten we voet aan wal op een strand boordevol seals en pinguins.. Kingpinguins wel te verstaan, bij thuiskomst kunnen we je precies vertellen hoe je welke pinguin kunt herkennen. Alhoewel ik bang ben dat het een ieder weinig interesseert. Maar we zijn geland en nog fijner, de zon schijnt! Dit maakt dat alles er nog eens zoveel mooier uitziet, alhoewel het zonder zon ook ongelovelijk mooi is. We lopen van vlaggetje naar vlaggetje, af en toe stoppend voor een pinguin die zijn weg naar zee maakt. Want de regel op de pinguin highway geldt, pinguins hebben ten alle tijde voorrang.  Ook kijken we voor, achter en naast ons om te zorgen dat we niet onverwachts aangevallen worden door de speelse jonge seals. Wederom worden we omringt door honderden pinguins.. (de kolonie is 120.000 pingquins). Maar er wordt ons sterk aangeraden door te lopen en een kleine hike naar boven te maken waar de echte kolonie zich bevindt. Doorlopen dus, halverwege de hike rapen we nog een paar oudere mensen op die op weg naar boven omgevallen zijn ..(en te eigenwijs zijn om naar de crew te luisteren dat je alleen naar boven kunt als je goed ter been bent) Ach ik geef ze geen ongelijk, waarschijnkijk zouden wij hetzelfde doen. Na nog een kleine klim komen we aan op het hoogste punt en hoe graag ik dit ook zou willen beschrijven, zo ongelovelijk mooi als het daadwerkelijk was kan ik niet op papier zetten..Links zien we de zee, ons schip en het strand met de duizenden pinguins, iets verder naar rechts. Pinguins, pinguins en pinguins., voor ons gletsers, sneeuw met op de voorgrond pinguins en rechts de rotsen, nog meer gletsters en .. Nog meer pinguins.. Onwerkelijk, niet te beschrijven en zo ontzettend mooi! Een stukje ongerepte natuur waar wij een paar uur lang met onze neus boven op mogen zitten, een uitzicht wat we nooit maar dan ook nooit meer zullen zien, een plek die met niets anders te vergelijken is.. Gletsers, de zon, de kou, de sneeuw, de geluiden en pinguins verder dan we kunnen kijken.. Nog nooit eerder heb ik geprobeerd iets zo goed in me op te nemen, en wanneer zelfs Kay er stil van wordt, weet je genoeg. En zo zitten we zo'n twee en half uur, 'gewoon' maar te kijken en te luisteren, terwijl alles om ons heen doorgaat zoals het door moet gaan. Jongen die wachelend en veel te dik achter hun moeder aan jengelen voor voedsel, pinguins op weg naar zee, albatrossen die overvliegen of wachten op hun kans.. De uren vliegen voorbij en als het bijna tijd is besluiten dat we dat we nog even bij het strand willen gaan kijken en lopen langzaam terug. Nog een keer blijven we stil staan om een prent van dit alles voor goed in onze herinnering op te slaan..Dat we lang getwijfeld hebben of we wel of niet zouden gaan is op slag verleden tijd. Het is het nu al dubbel en dwars waard! Goed, teruglopen dus al wandelend en filmend verteld Kay dat het wel lollig zou zijn als een seal ons nu aan zou valen. En je raad natuurlijk al wat er toen gebeurde..Een eigenwijse pup leek het wel een uitdaging om ons de stuipen op het lijf te jagen, nou die missie is geslaagd! Niet alleen voor mij, maar als je ziet hoe hard de camera in het begin schommelt (in ons volgende verslag een film) weet je dat ook Kay een moment van schrikken had. Je eerste reactie als zo´n beest schreeuwend en met zijn bek open op je af komt is.. Rennen! Shit, dat mag dan natuurlijk weer niet..wat doe je dan wel? Terugschreeuwen (oke, ik gilde van schrik) en slaan met je handen op je benen, gelukkig deed deze stoere pup wat het hoorde te doen, net zo hard terugrennen in de armen van mama. Zo stoer was hij nou ook weer niet..Inmiddels is het tijd om terug te cruisen naar het schip. Ipv een lunch krijgen we een brunch voorgeschoteld en zo hebben we de mogelijkheid om om 11.00 s morgens cocktails en vele hapjes weg te werken. Hierna is het tijd voor onze tweede landing. Deze landing blijkt echter zo dichtbevolkt te zijn dat de groep in tweeen wordt gesplitst. Een groep gaat cruisen in de zodiac, de ander gaat aan land. Wij gaan als eerste aan land en wederom worden we omringt door pinguins en seals. Maar dit strand ligt voornamelijk vol met elephant seals. En mocht dat je ontgaan zijn dan is een paar tellen luisteren genoeg.. Deze beesten presteren het om niet op of om te kijken als je langskomt.. Wat ze wel doen is lawaai maken, heel veel en heel vies.. Je moet je even voorstellen dat er om je heen enorm geboerd wordt en er heel hard 'gescheten' wordt. Zet dit geluid nog tien keer harder en dan heb je ongeveer het geluid wat deze beesten produceren. Niet echt smakelijk of charmant nee. Ze zijn verre van dit alles., baby elephant seals wegen binnen no time 400 (!!) kilo..volwassenen hebben het gewicht van een volledige vrachtwagen.. Dat ze voor warmte en bescherming op elkaar gaan liggen, lijkt mij meer pijnlijk dan dat dit prettig kan zijn. Kortom, weer genoeg te zien en te luisteren. We zoeken weer een plekje en settelen ons tussen alle pinguins en seals in. Mannetjes seals vechten naast ons voor hun harem, en voor ons langs loopt weer een dikke pluizebol van een pinguin te zeuren om eten. Het is heerlijk warm op dit verlaten strandje en de tijd vliegt wederom voorbij. We worden opgehaald door de zodiac en onze stuurman is deze keer de rots en ijs specialist. Bijna alle leden van het team hebben een specialisatie of bijzonder verhaal van werken met free willy tot vogelspecialist, de een nog enthousiaster dan de ander over hun eigen vakgebied. Dit keer voor ons dus de rots en ijsspecialist. We varen richting en langs de gletser. Er worden stukken ijs uit het water gevist en er wordt honderd uit gepraat over rotsen. Het maffe is dat het ons nog boeit ook.. We kijken naar rotsen alsof ze bij het wildlife horen, het moet niet gekker worden.. Vogels, rotsen, ijs.. Wat zo´n trip naar Antarctica al wel niet met je doet. Maar ik geef toe, na 1, 5 uur luisteren en naar rotsen en ijs kijken is het mooi geweest. Helemaal omdat het inmiddels heel koud is geworden, tijd voor een bak thee.. Op het moment dat we thee willen halen, horen we door een speaker dat er whales gespot zijn. De thee kan ons gestolen worden en we snellen weer naar buiten op deck vier, met natuurlijk wederom te weinig kleren aan.. Het schip begint inmiddels weer aan een draai van 180 graden en de whales lijken daadwerkelijk dichterbij te komen! Ik sta in dubio, wel of niet een jas halen, straks mis ik de helft, maar argh dit is kouud! Oke, heel snel dan, ik maak een sprintje naar binnen, voor zover dit mogelijk is op een varend schip, grijp de twee jassen en camera en sprint weer terug.. En.. Gelukkig op tijd! De whales zijn nu op zo'n 100 meter, spuiten nog eenmaal water in de lucht en duiken dan onder.. Hoe, wat, waar en wanneer ze weer boven komen blijft altijd een raadsel.. We wachten, kijken, zoeken en luisteren..totdat er iemand naast mij heel hard schreeuwt "daar!!!" en ik geloof dat op dat moment de hele boot kon bedenken wat Kay voor Nederlands woord had geroepen! Op nog geen drie meter van de boot recht voor onze neus (blijkbaar staan we op de goede plek, wat een geluk weer...!) doken twee enorme gedaantes omhoog! En niet gewoon enorm, maar echt enorm enorm.. Zo ontzettend groot en zo dichtbij! De hele boot staat te stuiteren van enthousiasme! Dit is niet normaal.. De humback whales kijken op hun gemak nog even rond en laten ons dan in een waas van verbazing achter.. Zo dichtbij, zo groot.. Onvoorstelbaar. Tijdens het diner kan nog steeds niet iedereen bevatten wat we vandaag allemaal gezien hebben.. En het programma is nog niet eens afglopen. Na het diner maken we met het schip een cruise langs indrukwekkende gletsers en ijs.. Maar bevatten doen we het allemaal niet echt meer.. Het uitzicht van vanmorgen, de gletsers, de duizenden pinguins, de zon, de elephant seals en dan die humback whales.. Zo enorm, zo dichtbij en zo onwerkelijk..het was een fantastische dag! En dat we morgen een 'zeedag' hebben, vind ineens niemand meer erg. Even bijkomen van een eiland met oneindig veel wildlife en prachtige wijdse uitzichten, een eiland waar we voor deze trip nog nooit van gehoord hadden en ons totaal geen voorstelling van konden maken. South Georgia, heeft ons verrast en heel heel heel veel gave herinneringen gegeven die we voor geen goud hadden willen missen..!

To be continued.. 

Zie je het eiland in het rood, daar zaten wij.. 

cruisen in de zodiac